In Brabant moeten we keuzes maken uit een groot aantal belangen. We willen voldoende woningen, we willen de biodiversiteit veiligstellen door de Ecologische HoofdStructuur te realiseren, we willen werken en in onze vrije tijd ook recreëren. En, oh ja, ook nog de landbouw. Bij veel bestuurders komt de landbouw ergens als laatste op het netvlies. Met al die belangen is niks mis. Sterker nog, dit maakt ruimtelijke ordening interessant. In het verleden was het alleen erg wrang dat juist de landbouwgrond opgeofferd werd om de belangen te realiseren. Het is immers makkelijker om een nieuw bedrijventerrein aan te leggen dan om op een bestaand bedrijventerrein eerst de rommel van de voorgangers te moeten opruimen voor er gebouwd kan worden. Het is makkelijker om een nieuwe woonwijk in een weiland te realiseren dan in te breiden in bestaande stedelijke regio's. En misschien nog wel belangrijker, het is goedkoper. En de burger vanuit zijn auto maar klagen dat zijn snelwegpanorame verrommelt. En het wordt nog gemakkelijker als de landbouw nauwelijks rendeert en niet aantrekkelijk is voor jonge ondernemers.

Maar díe situatie is veranderd. De prijzen zitten in de lift en landbouwgrond ligt niet meer braak. De economische schade van het uit productienemen groeit hiermee alleen maar. Steeds meer realiseren we ook dat we niet te afhankelijk moeten worden in onze voedselvoorziening.

In Trouw van afgelopen zaterdag pleitte Frank Westermann voor een moratorium op het uit productie nemen van landbouwgrond. Ik steun hem hier van harte in. Wij pleiten als statenfractie voor het behoud van het agrarisch familiebedrijf. Dan moet je keuzes durven nemen.